Nauka Nikolaitów.

William Branham.

Przeczytaj cały rachunek w...
Pergamoński Wiek Kościoła.

Objawienie 2:15,
Tak i ty masz u siebie takich, którzy również trzymają się nauki Nikolaitów, której ja nienawidzę.

Przypomnijcie sobie, że w Efeskim Wieku przedstawiłem, iż słowo „Nikolaita” pochodzi z dwu greckich słów: „Nikao”, co oznacza przezwyciężać, i „Lao”, co oznacza laicy. „Nikolaici” oznacza „przezwyciężać laików”. Otóż, co za okropna rzecz? Jest to okropne, ponieważ Bóg nigdy nie powierzył Swego Kościoła do rąk wybieranego przełożeństwa, które kieruje się pobudkami politycznymi. On powierzył Swój Kościół pod opiekę ustanowionych przez Boga, napełnionych Duchem, żyjących Słowem ludzi, którzy prowadzą lud, karmią go Słowem. On nie rozdzielił ludzi na różne klasy, tak aby całe masy były prowadzone przez święte kapłaństwo. Jest prawdą, że przełożeństwo musi być święte, lecz tak samo całe zgromadzenie musi być święte. Dalej, nie ma takiego miejsca w Biblii, gdzie by kapłani, kaznodzieje albo im podobni pośredniczyli między Bogiem i ludźmi, ani nie ma miejsca, gdzie by oni oddzielnie oddawali cześć Panu. Bóg pragnie, aby Go wszyscy miłowali i służyli Mu wspólnie. Nikolaityzm zniszczył te reguły i na miejsce nich odseparował kaznodziei od ludu i uczynił z przełożonych absolutnych władców, zamiast sług. Otóż, ta nauka rozpoczęła się w pierwszym wieku, konkretnie w postaci uczynków. Okazuje się, że ten problem leży w dwu słowach: „starsi” (prezbiterzy) i „nadzorcy” (biskupi).

Chociaż Pismo wskazuje na to, że w każdym kościele jest kilku starszych, niektórzy zaczęli nauczać, (między innymi Ignacy), że pojęcie „biskup” oznacza kogoś, kto posiada priorytet albo autorytet i sprawuje władzę nad starszymi. Otóż, prawda odnośnie tej sprawy polega na tym, że Słowo „starszy” mówi o tym, kim jest ta osoba, podczas kiedy słowo „biskup” mówi o urzędzie tego człowieka. Starszym jest mężczyzna. Biskup to urząd tego mężczyzny. Słowo „starszy” odnosi się zawsze i zawsze będzie się odnosić do tego, jak długo dany człowiek żyje w Panu. On jest starszym nie dlatego, że został wybrany albo ordynowany, itd., lecz dlatego, że JEST STARSZYM. On jest bardziej wdrożony do tych spraw, doświadczony - żaden nowicjusz godny zaufania z powodu doświadczenia i długoletnich dowodów jego chrześcijańskich przeżyć. Lecz biskupi nie trzymają się listów Pawła, lecz poszli raczej za sprawozdaniem Pawła z Dz. Ap. 20, gdzie on powołał starszych z Efezu do Miletu. W wierszu 17. jest napisane, że zostali powołani „starsi”, a następnie w 28. wierszu oni są nazwani nadzorcami (biskupami). A ci biskupi (niewątpliwie politycznie usposobieni, i pragnący po mocy), upierali się przy tym, że Paweł podał to w tym sensie, że „nadzorcy” byli czymś więcej niż starszymi lokalnego zboru, posiadającymi oficjalne pełnomocnictwo tylko w swoim własnym zborze. Dla nich biskup był obecnie kimś, kto posiada autorytet nad wieloma lokalnymi przełożonymi. Takiego rodzaju pojęcie nie było zgodne ani z Pismem, ani z historią, chociaż nawet człowiek takiego pokroju jak Polikarp, by skłonny do takiej organizacji. Tak więc to, co rozpoczęło się w pierwszym wieku jako uczynki, stało się dosłownie nauką i tak jest również dzisiaj. Biskupi ciągle twierdzą, że posiadają moc, aby sprawować władzę nad ludźmi i postępować wobec nich, jak się im podoba, ustanawiając ich do służby tam, gdzie oni zechcą. To zaprzecza kierownictwu Ducha Świętego, Który powiedział: „Odłączcie mi Pawła i Barnabę do tego dzieła, do którego ich powołałem„. To jest anty-Słowo i anty-Chryst.

Ew. Mat. 20, 25-28:
Ale Jezus przywoławszy ich, rzekł: Wiecie, iż książęta narodów nadużywają swej władzy nad nimi, a ich możni rządzą nimi samowolnie. Nie tak ma być między wami; ale ktokolwiek by chciał między wami być wielkim, niech będzie sługą waszym. I ktokolwiek by chciał być między wami pierwszy, niech będzie sługą waszym. Podobnie jak Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby służył i oddał życie swoje na okup za wielu.

Ew. Mat. 23, 8-9:
Ale wy nie pozwalajcie się nazywać Rabbi, bo jeden tylko jest - Nauczyciel wasz, Pergamoński Wiek Kościoła 23 Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie ojcem swoim, albowiem jeden jest Ojciec wasz, Ten w niebie.

W tym celu, aby to jeszcze bardziej wyjaśnić, pozwólcie mi wytłumaczyć Nikolaityzm w ten oto sposób. Przypominacie sobie, że w Obj. 13, 3. jest powiedziane:
A jedna z głów jego była śmiertelnie raniona, lecz śmiertelna rana jego była wygojona. I cała ziemia szła w podziwie za tym zwierzęciem.
Otóż, wiemy, że ta zraniona głowa była pogańskim Rzymskim Imperium, tą wielką polityczną światową potęgą. Ta głowa podniosła się na nowo, jako „Rzymsko katolickie duchowne imperium”. Obserwujcie to obecnie starannie. Co czyni polityczny pogański Rzym i co było podstawą jego sukcesów? On „rozdzielał i pokonywał”. Takie było nasienie z Rzymu: rozdzielaj i pokonuj! Jego żelazne zęby rozrywały i pożerały. Kogo on rozerwał i pożarł, ten już nie mógł na nowo powstać, podobnie jak zburzył on Kartaginę i starł ją na proch. To samo żelazne nasienie pozostało w nim, kiedy powstał jako fałszywy kościół, a jego taktyka pozostała taka sama - rozdzielać i pokonywać. To jest Nikolaityzm, a Bóg tego nienawidzi.

Otóż, jest dobrze znanym historycznym faktem, że kiedy ta przewrotność wkradła się do kościoła, ludzie zaczęli współzawodniczyć o urząd biskupa, w wyniku czego to stanowisko by dawane tym więcej wykształconym materialistom-karierowiczom i politycznie nastawionym ludziom. Ludzkie poznanie i ich program zaczął zajmować miejsce Boskiej mądrości, a Duch Święty nie mógł już dłużej sprawować władzy. Było to w rzeczywistości tragiczne zło, bowiem biskupi zaczęli twierdzić, że już dłużej nie jest wymagany jawny i czysty chrześcijański charakter, aby móc usługiwać Słowem albo wykonywać obrządki w kościele, bowiem liczyły się tylko elementarne sprawy i ceremonie. To pozwalało złym ludziom (zwodzicielom) rozrywać trzodę.

Za tą ludzkiego pochodzenia nauką o podniesieniu biskupów na takie stanowisko, niezgodne z Pismem, następnym krokiem było udzielanie tytułów różnych stopni, dzięki czemu została zbudowana kościelna hierarchia, bowiem wkrótce nad biskupami powstali arcybiskupowie, a nad arcybiskupami kardynałowie, a w czasie Bonifacego III ponad wszystkimi stanął papież, Pontifex.

Oczywistym rezultatem nauki Nikolaitów i połączenia chrześcijaństwa z babilonizmem musiało być to, co Ezechiel widział w księdze Ezech. 8, 10.
A gdy wszedłem, przyjrzałem się, a oto tam na ścianie były wszędzie wokoło wyrysowane obrazy wszelkich płazów i bydła, ohydy i wszystkie bałwany domu izraelskiego.
Objaw. 18, 2:
I zawołał głosem donośnym: Upadł, upadł Wielki Babilon i stał się siedliskiem demonów i schronieniem wszelkiego ducha nieczystego i schronieniem wszelkiego ptactwa nieczystego i wstrętnego.

Otóż, nauka Nikolaitów, te reguły, które zostały wprowadzone do kościoła, nie odegrały zbyt wielkiej roli wśród ludzi, bowiem oni mogli przeczytać pozostałe listy apostolskie albo eseje na temat Słowa, napisane przez niektóre pobożne osoby. Więc co uczynił kościół? On wyklął sprawiedliwych nauczycieli i spalił zwoje. Oni rzekli: „Do czytania i zrozumienia Słowa jest potrzebne specjalne wykształcenie. Przecież nawet Piotr powiedział, że wiele spraw, które napisał Paweł, były trudne do zrozumienia”. Przez to, że zabrano ludziom Słowo, doszło wkrótce do tego, że ludzie słuchali tylko to, co ksiądz miał do powiedzenia i czynili to, co on im powiedział. To oni nazywali Bogiem i Jego świętym Słowem Oni opanowali umysł i życie tych ludzi i uczynili ich sługami tego despotycznego kapłaństwa.

Otóż, jeżeli chcecie dowód odnośnie tego, że Katolicki Kościół domagał się życia i umysłów ludzi, słuchajcie tylko edyktu Teodozjusza X.

Pierwszy Edykt Teodozjusza.

Ten edykt został wydany bezpośrednio po tym, kiedy został on ochrzczony przez Pierwszy Kościół Rzymski. „My, trzej cesarze, chcemy, aby nasi poddani trzymali się niezachwianie tej religii, której św. Piotr nauczał Rzymian, która została wiernie zachowywana przez tradycje, i która jest obecnie nauczana przez arcykapłana Damasusa z Rzymu, i Piotra, biskupa z Aleksandrii, męża Apostolskiej świątobliwości, zgodnie z ustanowieniem Apostołów i nauką Ewangelii. Wierzmy w jedno Bóstwo Ojca, Syna i Ducha Świętego, o jednakim majestacie w Świętej Trójcy. Rozkazujemy, aby zwolennicy tej wiary zostali nazwani Katolickimi Chrześcijanami, piętnujemy wszystkich naśladujących bezsensownie inne religie podłym imieniem „heretycy” i nie pozwalamy, aby ich niekonwencjonalne zgromadzanie się nosiło imię kościoła. Oprócz potępienia przez boski sąd,muszą się liczyć z ciężką karą, którą nasz autorytet, prowadzony niebiańską mądrością, stosownie obmyśli, aby ją odpowiednio nałożyć...„

Piętnaście zakonów karnych, które wydał ten cesarz, na wiele lat pozbawiły wyznawców Ewangelii wszelkich praw do uprawiania ich religii, wykluczały ich z wszelkich cywilnych urzędów i zagrażały im grzywną konfiskatą mienia, wygnaniem, a nawet w wielu wypadkach śmiercią.

Czy wiecie? Dzisiaj podążamy dokładnie tą samą drogą.

Kościół Rzymsko-Katolicki nazywa się Matką Kościołów. On nazywa się sam pierwszym albo pierwotnym kościołem. To jest absolutnie poprawne. On był pierwotnym Pierwszym Rzymskim Kościołem, który odpadł i pogrążył się w grzechu. On był pierwszym, który się zorganizował. W nim znalazły się uczynki, a później nauka Nikolaitów. Nikt nie będzie zaprzeczał temu, że on jest matką. On jest matką i zrodził córki. Otóż, córka pochodzi z niewiasty. Niewiasta przyodziana w szkarłat siedzi na siedmiu Rzymskich pagórkach. Ona jest nierządnicą i ona zrodziła córki. Tymi córkami są protestanckie kościoły, które z niej wyszły, a następnie powróciły wprost do organizacji i Nikolaityzmu. Matka tych córek kościołów została nazwana wszetecznicą. Jest to niewiasta, która by niewierna swemu małżeńskiemu ślubowaniu. Ona była poślubiona Bogu, ale potem została zwiedziona, cudzołożąc z diabłem, a w swoim cudzołóstwie zrodziła córki, które są właśnie takie same jak ona. Ta kombinacja matki i córki jest anty- Słowem, i w wyniku tego antychrystem. Tak, ANTYCHRYSTEM.

Zanim odejdę od tego zbyt daleko, pragnę zaznaczyć, że ci pierwsi biskupi myśleli, że są ponad Słowo. Oni mówili ludziom, że mogą im przebaczać grzechy na podstawie wyznania tych grzechów. To nie było nigdy prawdą. W drugim wieku zaczęli chrzcić niemowlęta. Oni rzeczywiście praktykowali chrzest ku odrodzeniu. Nic dziwnego, że ludzie dzisiaj są tak poplątani. Jeżeli byli w takim poplątaniu wówczas, tak krótko po Pięćdziesiątnicy, to obecnie są w jak najbardziej beznadziejnym stanie, będąc około 2000 lat oddaleni od pierwotnej prawdy.

O, Kościele Boży, jest tylko jedna nadzieja. Powróćcie z powrotem do Słowa i pozostańcie w nim.

Przeczytaj cały rachunek w... Pergamoński Wiek Kościoła.

Przetoż toć jest przymierze, które postanowię z domem Izraelskim po tych dniach, mówi Pan: Dam prawa moje w myśl ich i na sercach ich napiszę je, i będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim.

Hebrajczyków 8:10