De Leer der Nikolaïeten.

William Branham.

Lees het volledige rekening in...
Het Gemeentetijdperk van Pergamus.

Openbaring 2:15:
Alzo hebt ook gij, die de lering der Nikolaïeten houden; hetwelk Ik haat.

U zult zich herinneren hoe ik bij het tijdperk van Efeze heb uiteengezet, dat het woord "Nikolaïeten" afgeleid is van twee Griekse woorden: "nikao", dat overwinnen, onderwerpen of veroveren betekent, en "laos", wat betekent "de leken" (het volk).

Het woord Nikolaïeten betekent dus zoiets als "de leken overwinnen". En waarom is dit nu zo iets verschrikkelijks? Het is verschrikkelijk, omdat God Zijn gemeente nooit in de handen van een uitverkoren leiderschap heeft gelegd, dat zijn gang kan gaan met politieke gezindheid. Hij heeft Zijn gemeente toevertrouwd aan de zorg van door God verordineerde, Geestvervulde, Woord-levende mannen, die de mensen leiden door ze te voeden met het Woord. Hij heeft de mensen niet in klassen ingedeeld, zodat de massa's worden geleid door een "heilig" priesterschap. Het is waar, dat de leiding (in de gemeente) heilig moet zijn, maar dat moet de hele gemeente ook zijn. Verder kunt u niet één plaats in het Woord vinden waaruit blijkt, dat priesters of dienaars bemiddelen tussen God en de mensen, en evenmin is er een Schriftplaats, waar zij in hun verering van de Here apart staan. God wil dat allen Hem samen liefhebben en dienen. Het stelsel der Nikolaïeten doet deze voorschriften teniet en maakt van degenen die leiding geven heersers in plaats van dienaren. Nu ontstond deze leer in werkelijkheid als "werken" in het eerste tijdperk. Het schijnt, dat het probleem lag in twee woorden: "oudsten" of "ouderlingen" (presbyters) en "opzieners" (bisschoppen). Hoewel de Schrift laat zien, dat er in iedere gemeente verscheidene oudsten zijn, begonnen sommigen, zoals Ignatius, te leren dat het idee van "bisschop" inhield, dat deze uitstak boven de oudsten en gezag of heerschappij over hen had. Nu is de zaak deze, dat het woord "oudste" aanduidt, wie de persoon is, terwijl het woord "bisschop" het ambt van dezelfde man aanduidt. De oudste is de man; bisschop is het ambt van de man. "Oudste" heeft altijd eenvoudig geduid op iemands leeftijd in de Heer. Hij is een oudste, niet omdat hij uitgekozen of aangesteld is enzovoort, maar omdat hij OUDER is. Hij is beter toebereid, meer geoefend, geen nieuweling, betrouwbaar vanwege zijn ervaring en lange staat van dienst als Christen. Maar nee, de bisschoppen hielden zich niet aan de brieven van Paulus, maar wendden zich liever tot het verhaal dat beschrijft hoe Paulus de oudsten van Efeze naar Milete riep in Handelingen 20. In vers 17 staat, dat de "ouderlingen" werden geroepen en dan worden deze in vers 28 opzieners (bisschoppen) genoemd. En deze bisschoppen (ongetwijfeld politiek georiënteerd en begerig naar macht) beweerden met klem dat uit Paulus' woorden zou blijken dat "opzieners" meer waren dan de plaatselijke ouderling (oudste), die alleen in zijn eigen kerk officiële bevoegdheid had. Voor hen was een bisschop nu iemand wiens gezag zich uitstrekte over vele plaatselijke leiders. Zo'n voorstelling was noch Schriftuurlijk noch historisch, toch helde zelfs een man van het formaat van Polycarpus naar zulk een organisatie over. Wat in het eerste tijdperk met een daad begon, werd letterlijk tot een leer en zo is het tot op vandaag. Nog steeds matigen bisschoppen zich de macht aan om over mensen te heersen en met hen te doen zoals ze willen, bijvoorbeeld door hen in een bediening te plaatsen, waar zij (de bisschoppen) maar willen. Dit is een verloochening van het leiderschap van de Heilige Geest, Die zei: "Zondert Mij af beide Barnabas en Saulus tot het werk, waartoe Ik ze geroepen heb." Dit is anti-Woord en anti-Christus, ofwel antichristelijk. Matthéüs 20:25--28: "En toen Jezus hen tot Zich geroepen had, zeide Hij: Gij weet, dat de oversten der volken heerschappij voeren over hen, en de groten gebruiken macht over hen. Doch alzo zal het onder u niet zijn; maar zo wie onder u groot zal willen worden, die zij uw dienaar; en zo wie onder u de eerste zal willen zijn, die zij uw dienstknecht. Gelijk de Zoon des mensen niet is gekomen om gediend te worden, maar om te dienen, en Zijn ziel te geven tot een losprijs voor velen." Matthéüs 23:8--9: "Doch gij zult niet Rabbi genaamd worden; want Eén is uw Meester, namelijk Christus; en gij zijt allen broeders. En gij zult niemand uw vader noemen op de aarde; want Eén is uw Vader, namelijk Die in de hemelen is."

Om dit nog duidelijker te maken, wil ik het Nikolaïtisme zo verklaren. U herinnert zich, dat in Openbaring 13:3 staat: "En ik zag een van zijn hoofden als tot de dood gewond, en zijn dodelijke wond werd genezen; en de gehele hoofd het heidense Romeinse Rijk was, die grote politieke wereldmacht. Dit hoofd kwam weer op als het "Rooms- (Romeins-) katholieke geestelijke rijk". Let hier nu goed op. Wat deed het politieke heidense Rome, wat de basis van zijn succes was? Het "verdeelde en veroverde". Dat was het zaad van Rome -- verdelen en veroveren. Haar ijzeren tanden verscheurden en verslonden. Degene die zij verscheurde en verslond, kon niet weer op staan, zoals toen ze Carthago verwoestte en met zout bestrooide. Het zelfde ijzeren zaad bleef in haar toen ze opstond als de valse kerk, en haar politiek is dezelfde gebleven -- verdelen en veroveren. Dat is het Nikolaïtisme en God haat het.

Nu is het een bekend historisch feit, dat toen deze dwaling de kerk binnensloop, mensen naar het ambt van bisschop begonnen te dingen, met het gevolg, dat deze positie werd gegeven aan de meer onderlegde en materieel vooruitstrevende en politiek-gezinde mannen. Menselijke kennis en het program begonnen de plaats van de Goddelijke wijsheid over te nemen en de Heilige Geest regeerde niet langer. Dit was inderdaad een tragisch kwaad, want de bisschoppen begonnen te beweren, dat je niet langer een oprecht Christelijk karakter nodig had om het Woord of de riten in de kerk te bedienen, want het kwam slechts op de uiterlijkheden en de ceremoniën aan. Dit gaf boze mannen (verleiders) gelegenheid, de kudde te verscheuren. Toen de door mensen bedachte leer van de verheffing van bisschoppen tot een plaats, die hun in de Schrift niet gegeven wordt eenmaal gevestigd was, was de volgende stap, dat men titels in verschillende rangen begon uit te delen, die een godsdienstige hiërarchie vormden; want spoedig waren er aartsbisschoppen boven bisschoppen en kardinalen weer boven de aartsbisschoppen, en in de tijd van Bonifatius III was er een paus boven allen, een pontifex.

En zo, met de leer der Nikolaïeten en de vermenging van het Christendom met het Babylonisme, moest het gevolg wel zijn hetgeen Ezechiël zag in hoofdstuk 8:10: "Zo ging ik in, en ik zag, en ziet, er was allerlei beeltenis van kruipende dieren en verfoeilijke beesten, en van alle drekgoden van het huis Israëls, geheel rondom aan de wand geschilderd." Openbaring 18:2: "En hij riep krachtig met een grote stem, zeggende: Zij is gevallen, zij is gevallen, het grote Babylon, en is geworden een woonstede der duivelen, en een bewaarplaats van alle onreine geesten, en een bewaarplaats van alle onrein en hatelijk gevogelte; omdat uit de wijn van de toorn van haar hoererij alle volken gedronken hebben..."

Nu ging deze leer der Nikolaïeten, deze regering die in de kerk gevestigd was, er bij veel mensen niet zo best in, want zij konden nog altijd het een of andere geschrift of een handboek lezen over het Woord, dat door een vroom iemand geschreven was. Dus wat deed de kerk? Zij bande de rechtvaardige leraars uit en verbrandde de boekrollen. Ze zeiden: "Je hebt een speciale opleiding nodig om het Woord te kunnen lezen en verstaan. U weet toch wel, zelfs Petrus zei, dat vele dingen, die Paulus geschreven had zwaar om te verstaan waren." Nadat het Woord van de mensen was weggenomen, kwam het al spoedig zover, dat de mensen alleen maar luisterden naar wat de priester te zeggen had en deden wat hij hun zei. Dat noemden zij God en Zijn heilig Woord. Zij namen de gedachten en levens van de mensen in beslag en maakten hen de dienstknechten van een despotisch priesterschap. Als u nu een bewijs wilt, dat de Katholieke kerk het leven en denken der mensen opeist, moet u luisteren naar het Edict van Theodosius X. Het Eerste Edict van Theodosius.

Dit edict werd uitgevaardigd onmiddellijk nadat hij gedoopt was door de Eerste Kerk van Rome. "Wij, de drie keizers, willen, dat onze onderdanen zich standvastig houden aan de godsdienst, die door St. Petrus aan de Romeinen is geleerd, die door overlevering getrouwelijk is bewaard en die nu beleden wordt door de pontifex (opperpriester) Damasus van Rome, en Petrus, bisschop van Alexandrië, een man van apostolische heiligheid volgens de inzetting der Apostelen en de leer van het Evangelie; laat ons geloven in één Godheid van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, van gelijke majesteit in de Heilige Drieëenheid. Wij bevelen dat de aanhangers van dit geloof Katholieke Christenen worden genoemd; wij merken al de verdwaasde volgelingen van de andere godsdiensten met de eerloze naam van ketters, en verbieden, dat hun conventikels de naam van kerken aannemen. Naast de verdoemenis door het goddelijk recht, dienen zij de zware straf te verwachten welke ons gezag, geleid door de hemelse wijsheid, zal menen te moeten opleggen..."

De vijftien strafwetboeken, die deze keizer in evenveel jaren uitvaardigde, beroofden de Evangelischen van alle rechten tot het uitoefenen van hun godsdienst, sloten hen uit van alle openbare ambten, en bedreigden hen met boetes, confiscaties (verbeurdverklaring van hun bezittingen), verbanning en in sommige gevallen zelfs met de dood.

En zal ik u eens wat zeggen? We gaan vandaag precies dezelfde kant op. De Rooms-katholieke kerk noemt zich de Moederkerk. Zij noemt zich de eerste of oorspronkelijke kerk. Dat is absoluut juist. Zij was de oorspronkelijke Eerste Kerk van Rome, die terugviel en de weg der zonde opging. Zij was de eerste die zich organiseerde. In haar werden de daden, en later de leer van het Nikolaïtisme gevonden. Niemand zal ontkennen dat zij een moeder is. Zij is moeder en heeft dochters voortgebracht. Nu komt een dochter uit een vrouw voort. Een vrouw, gekleed in scharlaken, zit op de zeven heuvelen van Rome. Zij is een hoer en heeft dochters gebaard. Die dochters zijn de Protestantse kerken, die uit haar voortkwamen en daarop regelrecht terugkeerden tot de organisatie en het Nikolaïtisme. Deze moeder van de dochterkerken wordt een hoer genoemd. Dat is een vrouw die ontrouw was aan haar huwelijksbeloften. Zij was gehuwd met God en heeft zich daarna afgekeerd door te hoereren met de duivel en in haar hoererijen heeft zij dochters voortgebracht, die al net eender zijn als zij. Deze combinatie van moeder en dochter is anti-Woord, anti-Geest en mitsdien anti-Christus, ja ANTICHRISTELIJK.

Nu wil ik, voor ik verder ga, nog zeggen, dat deze vroege bisschoppen dachten, dat zij boven het Woord stonden. Zij vertelden de mensen, dat zij hun zonden konden vergeven wanneer zij hun deze beleden. Zo is de waarheid nooit geweest. Ze begonnen kinderen te dopen in de tweede eeuw. Zij brachten in werkelijkheid de doop der wedergeboorte in toepassing. Geen wonder dat de mensen vandaag in verwarring zijn. Als ze toen, zo dicht bij Pinksteren, in verwarring waren, zijn zij nu in een haast wanhopige toestand, ongeveer 2000 jaar verwijderd van de oorspronkelijke waarheid.

O, gemeente Gods, er is maar één hoop. Keer terug tot het Woord en blijf daarbij.

Lees het volledige rekening in...
Het Gemeentetijdperk van Pergamus.

Want dit is het verbond, dat Ik met het huis Israëls maken zal na die dagen, zegt de Heere: Ik zal Mijn wetten in hun verstand geven, en in hun harten zal Ik die inschrijven; en Ik zal hun tot een God zijn, en zij zullen Mij tot een volk zijn.

Hebreeën 8:10