Beyond het gordijn van de tijd.

William Branham.

De vorige zondagochtend werd ik vroeg wakker. Dat was op zaterdag, dit visioen. Ik heb altijd gepiekerd. Ik heb altijd aan sterven gedacht. Ik, die vijftig ben, mijn tijd is niet... geloof ik niet dat het al te lang was. Ik vroeg mij af wat ik in deze theofanie, het hemelse lichaam zou zijn. Zou het zijn dat ik mijn dierbare vrienden zou zien en een kleine witte nevel voorbij zou zien gaan en zeggen: “Daar gaat broeder Neville”, en hij zou niet kunnen zeggen: “Hallo, broeder Branham”. En wanneer Jezus kwam, dan zou ik weer mens zijn. Ik dacht dat dikwijls. Ik droomde dat ik ginds in het westen was en ik... naar beneden komend door een kleine plek met sage-struiken, en mijn vrouw was bij mij, en we waren aan het vissen geweest op forel. Ik stopte en opende het hek, en de luchten waren zo prachtig. Ze zagen er niet zo uit als hier boven de vallei. Ze waren blauw en mooie witte wolken. En ik zei tot mijn vrouw: “We hadden hier al een lange tijd geleden heen moeten gaan, lieveling.” Ze zei: “Omwille van de kinderen hadden we het moeten doen, Billy.” Ik zei: “Dat is zo...”

En ik werd wakker. Ik zei: “Ik droom zo veel. Ik vraag mij af waarom.” En ik keek omlaag en zij lag naast mij. En ik ging omhoog op mijn kussen, zoals veel van u mensen hebben gedaan. Legde mijn hoofd op de plank aan het hoofdeinde van het bed en legde mijn handen achter mij. En ik lag daar zo op deze manier en ik zei: “Wel, ik vraag me gewoon af wat het zal zijn aan de andere zijde. Ik ben al vijftig, en ik heb nog niets gedaan. Als ik slechts iets kon doen om de Heer te helpen. Want ik weet dat ik niet onsterfelijk zal zijn. De helft van mijn tijd is voorbij minstens; of meer dan de helft. Als ik net zo oud word als mijn familie, is nog maar de helft van mijn tijd voorbij.” En ik keek rond en ik lag daar, van plan om op te staan. Het was omstreeks zeven uur. Ik zei: “Ik geloof dat ik naar de gemeente zal gaan vanmorgen nu ik schor ben. Ik zou graag broeder Neville horen prediken.” Dus ik zei: “Ben je wakker, lieveling?” En ze sliep erg vast. En ik wil dat u dit niet mist. Het heeft mij veranderd. Ik kan niet dezelfde broeder Branham zijn die ik was.

En ik keek, en ik hoorde iets wat bleef zeggen: “U begint nog slechts. Bind de strijd aan. Blijf gewoon aanhouden.” Ik schudde mijn hoofd een ogenblik en toen dacht ik: “Wel, ik ben dit waarschijnlijk zo aan het denken, weet u, iemand kan zich wat dingen verbeelden”, en ik zei: “Ik heb me dat waarschijnlijk gewoon verbeeld.” Er werd gezegd: “Bind de strijd aan! Blijf doorgaan! Blijf doorgaan!” En ik zei: “Misschien zei ìk het.” En ik beet op mijn lippen, en deed mijn hand over mijn mond en daar kwam het opnieuw. Zei: “Blijf doorgaan. Als u slechts wist wat er aan het eind van de weg was.” En het scheen alsof ik Grim Snelling kon horen of iemand die dat lied zong op deze manier; ze zingen het hier - Anna Mae en u allen: Ik heb heimwee en ben weemoedig en ik wens Jezus te zien. Ik zou graag die lieflijke havenklokken horen luiden; Het zou mijn pad verlichten en zou alle vrees doen verdwijnen; Heer laat mij voorbij het gordijn van de tijd kijken. U hebt het hier in de gemeente horen zingen. En ik hoorde Iets zeggen: “Zou u graag even achter het gordijn willen zien?” Ik zei: “Het zou me zoveel helpen.” En ik keek, en in een ogenblik, een zucht, was ik gekomen op een plaats die glooide. Ik keek om en daar lag ik in het bed. Ik zei: “Dit is iets vreemds.”

Nu, ik zou niet willen dat u dit navertelt. Dit is voor mijn gemeente, of mijn schapen waarover ik de herder ben. Of het was dat ik in dit lichaam was of erbuiten, of het een opname was... Het was niet zoals enig visioen dat ik ooit had. Ik kon daarheen zien, en ik kon hierheen zien. En toen ik op die kleine plaats kwam; ik heb nooit zoveel mensen gezien die kwamen aanlopen, schreeuwend: “O, onze dierbare broeder.” En ik keek, en jonge vrouwen, misschien voor in de twintig (achttien tot twintig) sloegen hun armen om me heen en riepen: “Onze dierbare broeder.” Hier kwamen jonge mannen in de schittering van jonge mannelijkheid, en hun ogen glinsterden en zagen eruit als sterren op een donkere avond, hun tanden wit als een parel en ze riepen en grepen me vast en riepen: “O, onze dierbare broeder.” En ik stopte en ik keek en ik was jong. Ik keek terug naar mijn oude lichaam dat daar lag met mijn handen achter mijn hoofd. Ik zei: “Ik begrijp dit niet.” En deze jonge vrouwen sloegen hun armen om me heen.

Nu, ik besef dat dit een gemengd gehoor is en ik zeg dit met de liefelijkheid en met de zachtheid van de Geest. Mannen kunnen hun arm niet om vrouwen heenslaan zonder een menselijk gevoelen. Maar het was daar niet zo. Er was geen gisteren noch morgen. Ze werden niet vermoeid. Ze waren... Ik heb nog nooit zulke aardig uitziende vrouwen gezien in heel mijn leven. Ze hadden haar, ver neer tot hun middel, lange rokken tot hun voeten en ze omhelsden me gewoon. Het was geen omhelzing zoals zelfs mijn eigen zuster die daar zit me zou omhelzen. Ze kusten mij niet, en ik kuste hen niet. Het was iets waarvoor ik de woordenschat niet heb; ik heb de woorden niet om het te zeggen. 'Volmaaktheid' zou het niet beschrijven. 'Verheven' zou er zelfs nergens aan kunnen tippen. Het was iets wat ik nooit... U zult daar gewoon moeten zijn.

En ik keek deze kant op en die kant en ze kwamen bij duizenden. En ik zei: “Ik begrijp dit niet.” Ik zei: “Waarom ze...” En hier kwam Hope - dat was mijn eerste vrouw. Zij liep naar mij toe en zei nooit: “Mijn man.” Zij zei: “Mijn dierbare broeder.” En toen ze me omhelsde, was er nog een vrouw die daar stond die mij omhelsd had, en toen omhelsde Hope deze vrouw en ieder... Ik dacht: “Dit moet iets anders zijn, het kan gewoon niet. Er is iets...” O, zou ik ooit weer terug willen naar dat oude karkas. Ik keek daar rond en ik dacht: “Wat is dit?” En ik keek heel goed en ik zei: “Dit kan ik niet begrijpen.” Maar Hope scheen te zijn als een... o, een ere-gast. Ze was niet anders, maar gewoon als een ere-gast.

En toen hoorde ik een stem die tot mij sprak die in de kamer was en zei: “Dit is wat u predikte dat de Heilige Geest was. Dit is volmaakte liefde. En niets kan hier binnenkomen zonder dat.” Ik ben meer vastbesloten dan ooit in mijn leven, dat er volmaakte liefde nodig is om daar binnen te gaan. Daar was geen jaloezie. Daar was geen vermoeidheid. Daar was geen dood. Ziekte kon daar nooit binnenkomen. Sterfelijkheid kon u nooit oud maken, en ze konden niet huilen. Het was gewoon één vreugde - “O, mijn dierbare broeder”. En ze namen me op en zetten me op een heel grote hoge plaats. En ik dacht: “Ik droom niet. Ik kijk terug naar mijn lichaam dat daar op het bed ligt.” En men zette me daar op en ik zei: “O, ik hoorde hier niet op te zitten.” En hier kwamen vrouwen en mannen van beide kanten, gewoonweg in de bloei van hun jeugd, roepend. En één vrouw stond daar en ze schreeuwde: “O, mijn dierbare broeder. O, we zijn zo gelukkig u hier te zien.” Ik zei: “Ik begrijp dit niet.” En toen zei die stem, die van boven mij sprak: “U weet dat er in de Bijbel geschreven staat, dat de profeten werden vergaderd met hun volk.” En ik zei: “Ja, ik herinner me dat in de Schriften.” Zei: “Wel, dit is wanneer u zult samenkomen met uw volk.” Ik zei: “Dan zullen ze werkelijk zijn, en kan ik hen voelen.” “O ja.” Ik zei: “Maar ik... Er zijn er miljoenen. Er zijn niet zovele Branhams.” En die stem zei: “Zij zijn geen Branhams, zij zijn uw bekeerlingen. Dit zijn degenen die u tot de Here hebt geleid.” En zei: “Sommigen van die vrouwen daar van wie u vindt dat ze zo mooi zijn, waren meer dan negentig jaar oud toen u hen tot de Heer leidde. Geen wonder dat ze roepen: 'Onze dierbare broeder.'” En zij riepen allen plotseling: “Als u niet was gegaan, zouden wij hier niet zijn.”

Ik keek rond en ik dacht: “Wel, ik begrijp het niet.” Ik zei: “O, waar is Jezus? Ik wil Hem zo graag zien.” Ze zeiden: “Nu, Hij is even wat hoger, recht omhoog, die kant op.” Zei: “Op een dag zal Hij tot u komen.” Ziet u? Zei: “U werd gezonden als leider en God zal komen en als Hij komt, zal Hij u eerst oordelen betreffende dat wat u hun leerde; of ze binnengaan of niet. Wij zullen binnengaan in overeenstemming met uw onderwijzing.” Ik zei: “O, ik ben zo blij! Moet Paulus staan op deze wijze? Moet Petrus op deze manier staan?” “Ja.” Ik zei: “Dan heb ik elk woord gepredikt dat zij predikten. Ik heb er nooit van verschild, van begin tot eind. Waar zij doopten in de Naam van Jezus Christus, deed ik het ook. Waar zij de Doop van de Heilige Geest leerden, deed ik het ook. Wat zij ook leerden, deed ik eveneens.” En die mensen riepen en zeiden: “Wij weten dat, en we weten dat we op een dag met u terug naar de aarde zullen gaan. Jezus zal komen, en u zult worden geoordeeld volgens het Woord dat u ons predikte. En dan, als u wordt aanvaard op dat moment, wat u zult worden, dan zult u ons aan Hem voorstellen als uw zegetekenen van uw bediening.” Zeiden: “U zult ons naar Hem toe leiden en tezamen zullen we teruggaan naar de aarde om voor altijd te leven.” Ik zei: “Moet ik nu terugkeren?” “Ja, maar blijf doorzetten.”

Ik keek en ik kon de mensen zien; zover als ik maar kon zien, nog steeds komend, wilden ze me omarmen, roepend: “Onze dierbare broeder.” Op dat moment zei een stem: “Allen die u ooit hebt liefgehad en allen die u ooit liefhadden, heeft God u hier gegeven.” En ik keek en hier kwam mijn oude hond aanlopen. Hier kwam mijn paard en legde zijn hoofd boven op mijn schouder en hinnekte. Zei: “Allen die u ooit liefhad en allen die u ooit liefhadden, God heeft hen in uw hand gegeven door uw bediening.”

Uittreksel uit het bericht...   De Verworpen Koning.

(PDF Engels) Beyond the Curtain of Time.

En gelijk het den mensen gezet is, eenmaal te sterven, en daarna het oordeel;

Alzo ook Christus, eenmaal geofferd zijnde, om veler zonden weg te nemen, zal ten anderen male zonder zonde gezien worden van degenen, die Hem verwachten tot zaligheid.

Hebreeën 9:27,28