Jahwe-Jireh cz.2.

William Branham.

Przeczytaj cały rachunek w...
Jahwe-Jireh cz.2.

Otóż, przemawiałem na temat Twego wiernego sługi, Abrahama i będę go kontynuował dzisiaj wieczorem — o jego pielgrzymce. Modlimy się, żebyś nam błogosławił, kiedy pójdziemy tą drogą sprzed wielu setek lat razem z tym wiernym sługą, który uwierzył Twemu Słowu. Niechby to było przykładem, jak powiedział Paweł w Liście do Hebrajczyków, przykładem tego, czym był Abraham. I modlimy się, żeby ta wiara, którą on miał, została nam objawiona dzisiaj wieczorem — abyśmy wierzyli Słowu Bożemu i nie wątpili w nie — ani w jedno Słowo z Niego, lecz wierzyli Mu całemu i żebyśmy wierzyli wszystkiemu, co On powiedział. Obyśmy mogli uchwycić się tych obietnic, które On nam darował, żebyśmy byli dziećmi Abrahama będąc w Chrystusie. Prosimy o to w imieniu Jezusa. Amen.

----
Abraham miał dziewięćdziesiąt dziewięć lat, a przez cały ten czas nie zachwiał się nigdy, lecz wierzył Bożemu Słowu, i powołał do istnienia te rzeczy, których nie było, bowiem Bóg tak powiedział — ciągle wierzył trzymając się mocno obietnicy, że to niemowlę się urodzi. Co za człowiek! Co za brat! „Abraham, który przeciwko nadziei...” Łono Sary było obumarłe. On był niepłodny. Jego ciało było obumarłe. Biblia mówi, że jego ciało było już obumarłe. Łono Sary było również obumarłe; ona była już niemal czterdzieści lat po menopauzie, a pomimo tego Abraham wierzył, że ona będzie mieć niemowlę, bowiem Bóg tak powiedział. Tutaj to macie. Trzymał się Słowa, ponieważ Bóg tak powiedział! Bez względu na te wyznania wiary, które je zasłoniły, pomimo tego to Słowo leżało tam! Ono się musiało zamanifestować. I to Słowo znajdowało się w sercu Abrahama!

Bez względu na to, jak wielu ludzi mówi: „Dni tego i tamtego przeminęły.” Jak długo to Słowo znajduje się tam wewnątrz, ono ma twórczą moc, ponieważ ono jest zapłodnionym Słowem. Bowiem Bóg jest Słowem, a życie Boże jest w Słowie. Zwróćcie teraz uwagę, kiedy to Słowo wpadnie do życia Bożego, to coś się dzieje — ono się wypełnia.

Zważajcie teraz. Potem On zjawił mu się w imieniu wszechmogący Bóg. Otóż, Bóg ma siedem złożonych zbawczych imion. A tutaj On zjawił mu się w postaci wszechmogącego Boga — to znaczy „El Shaddai.” W tym… „Shaddai” w hebrajskim języku. El znaczy tyle co „mocny.” Shad znaczy tyle co „pierś,” mianowicie pierś kobiety. A zatem zamiast być „Shad” — w liczbie pojedynczej, był „Shaddai” — w liczbie mnogiej. Otóż, jakie to miłe pocieszenie dla starego człowieka mającego sto lat, zachowującego Słowo Boże w swoim sercu, a oto przychodzi do niego głos Boży i mówi: „Jam jest El Shaddai. Jam jest Bogiem, karmiącym piersią.”
O, co za pocieszenie dla nas! Pamiętajcie zatem, nie tylko „pierś,” lecz „karmiący piersią!” „Był zraniony za nasze przestępstwa; Jego sinościami jesteśmy uzdrowieni.”

Otóż, co czyni matka z jej niemowlęciem, kiedy ono jest chore i rozdrażnione? Ona bierze do rąk to maleństwo, trzyma je przy swojej piersi i ona… ono się karmi siłą matki, która wchodzi do jego ciała poprzez jej pierś. I ono zostaje nie tylko zaspokojone, ono zostaje uciszone. Ono krzyczy tak głośno, jak tylko potrafi, ono jest całkiem zaniepokojone. Lecz kiedy matka weźmie je na ręce i przyłoży je do swej piersi i zacznie mu coś nucić, kołysze nim tam i z powrotem, to ono czuje swoją matkę, jego główka jest na jej piersi i ono zaczyna się karmić i czerpie do swego ciała siłę z jego matki. Ono się wzmacnia i jego siły rosną; i ono zostaje również zaspokojone, podczas gdy dzień za dniem staje się silniejsze i mocniejsze.

----
El Shaddai! On powiedział: „Jam jest El Shaddai. Abrahamie, Jam jest tym mocnym. Ty jesteś starym mężczyzną, masz obecnie sto lat, wszelka twoja siła zanikła; lecz Jam jest twoją siłą! Wszelka twoja nadzieja zginęła, lecz Jam jest twoją nadzieją!”
O, ty, który cierpisz teraz, i wy tam mający raka i inne choroby, czy nie widzicie, skąd przychodzi wasza moc? Nie ze skalpela chirurga, lecz ze Słowa Bożego! „Jam jest twoim działem! Jam jest twoją siłą! Czerp swoją siłę ze Mnie!”

Nie gardzę teraz chirurgiem; on wykonuje swoją część, to jest jego sprawa. Lecz Bóg jest Uzdrowicielem. Żaden chirurg, żaden lekarz, żadne lekarstwo nie uzdrawia. O, nie, oni nie mają żadnego lekarstwa, które uzdrowi. Otóż, każdy lekarz wam to powie. Oni udzielają pomocy, lecz Bóg jest Uzdrowicielem. Oni ci może rozetną rękę, lecz Bóg musi ją uzdrowić. Oni nie mają niczego, by stworzyć tkankę; gdyby to potrafili, to by mogli stworzyć człowieka. Widzicie więc, że Bóg jest Uzdrowicielem. Człowiek może zestawić razem kość, lecz Bóg musi ją uzdrowić. Bóg jest Lekarzem — „Jam jest Pan, który uzdrawia wszystkie choroby twoje.” I nie możecie sprawić, żeby Słowo Boże kłamało. Ono zaraz powróci do prawdy, każdym razem, dokładnie z powrotem. Nie można sprawić, żeby ono kłamało.

----
Otóż, kiedy Abraham otrzymał to słowo: „Jam jest El Shaddai. Jam jest twoim Dawcą mocy! Twoja żona — jej łono jest już dawno wyschnięte, ma już czterdzieści lat po menopauzie, twoje ciało jest tyle warte, co martwe; lecz Jam jest El Shaddai.” On spłodził właśnie Ismaela, jak wiecie. Lecz On powiedział. „To nie jest on. Nie. On będzie wielkim człowiekiem. On spłodzi tylu książąt. Lecz ten, odnośnie którego dałem ci obietnicę, będzie z ciebie i z Sary.” O to chodzi! Amen. Abraham czuł się naprawdę dobrze.

On mu powiedział: „Pragnę ci teraz coś powiedzieć, Abrahamie. Ja zmienię twoje imię.” Dalej powiedział: „Nie będziesz się więcej nazywał Abram, lecz Abraham. Abram to „wielki ojciec.” Lecz Abraham to „ojciec narodów.” A żona nie będzie się już nazywać Sarai; nazywa się S-a-r-a, Sara — „księżna.” On zmienił ich imiona! Co za zmiana imienia! Coś się wtedy stało, ponieważ oni zostali... Rozumiecie, musiała nastać zmiana, zanim się to stało. On nie mógł im dać tego dziecięcia, jak długo ich imiona nie zostały zmienione.

A ty nie możesz być narodzony na nowo, jak długo twego imienia nie ma w księdze niebios. Możesz się zapisać w każdym kościele — u metodystów, baptystów, prezbiterian — przenosić je z jednego do drugiego sprzeczając się ze wszystkimi kościołami. Lecz ono musi zostać zapisane w księdze niebios, zanim cokolwiek może się stać, zanim może przyjść nowe stworzenie. Przedtem, nim mogło przyjść nowe życie, ich imiona musiały zostać zmienione. Może będziecie musieli przenieść również wasze — z którejś z tych ksiąg, zaprowadzonych przez ludzi, do księgi niebios.
A wówczas — „twoje imię nie brzmi już dłużej Abram — ‚wielki ojciec,' lecz Abraham — ‚ojciec narodów.' Już nigdy Sarai, S-a-r-a-i, lecz Sara — ‚księżna'.”

----
Pewnego dnia słońce wzeszło naprawdę gorące — pewnego poranka. Abraham siedział na dworze w cieniu swego namiotu — tam pod dębem. On spojrzał — musiało być około jedenastej godziny — i zobaczył nadchodzących trzech mężów — przychodzili i mieli zaprószone swoje odzienie. I Abraham wybiegł. Coś było w jego sercu, co sprawiało, że się czuł naprawdę dobrze, i on wybiegł i upadł u ich stóp. I patrzcie, on rzekł: „Mój Panie!” Czy to nie jest dziwne? Byli trzej, lecz on rzekł: „Mój Panie!” Spójrzcie na Lota. Kiedy dwaj z nich przybyli tam — tylko dwaj z nich — on powiedział: „Moi panowie.” Lot nazwał ich: „Panowie.” Abraham … Lot nazwał dwu z nich „panowie.”

A Abraham nazwał wszystkich trzech: „Panie! Mój Panie!” Amen! O, ten czas jest bardzo blisko! Zauważcie, on powiedział: „Mój Panie, jeśli znalazłem łaskę w Twoich oczach, wstąp do mnie, usiądź pod tym dębem. Pozwól, że przyniosę trochę wody i umyję Ci stopy; przyniosę też kawałek chleba. Gdyż to jest jedyny powód, dlaczego Ty przyszedłeś do mnie — by mnie odwiedzić.” Oni podeszli do niego.

On odszedł i wszedł do tylnej części namiotu, i powiedział: „Saro, zagnieć szybko trochę mąki i upiecz kilka podpłomyków na piecu.” Potem wyszedł, wziął małe cielę, zabił je i oporządził, i zrobił z niego kotlety, przyniósł trochę masła i mleka, i przyniósł to tym mężom, i oni jedli. A jednym z nich był sam Bóg! Tak właśnie mówi Biblia. Otóż, jeśli się chcecie z nią sprzeczać, proszę bardzo. On Go nazwał: „Elohim, Bóg.” On to dobrze wiedział: on z Nim rozmawiał. Zauważcie: „Pan Bóg!” Więc, jednym z nich był Bóg i on patrzył na Niego. Abraham Go rozpoznał. Przypatrzcie się temu teraz.

----
Zważajcie. Stwierdzamy teraz, że ci mężowie usiedli i spożywali pokarm. A dwaj z nich powstali i udali się do Sodomy. Jeden pozostał z Abrahamem. Obserwujmy ich rozmowę. Oni patrzyli ciągle w kierunku Sodomy. Więc Abraham poznał, że w tym było coś dziwnego trochę. Więc On powiedział, kiedy się gotował do odejścia — On powiedział: „Czy myślicie, że miałbym to zataić przed Abrahamem, skoro on będzie ojcem narodów? Ja wiem, jak on będzie wychowywał swoje dzieci, i tak dalej. Czy miałbym zataić to, co mam zamiar uczynić?” On powiedział: „Grzechy Sodomy stały się tak ohydne, że to doszło do Moich uszu.” On zstąpił na ziemię, by przeprowadzić śledztwo.

Przypomnijcie sobie teraz, jak powiedziałem onegdaj wieczorem, dwaj z tych posłańców udali się do Sodomy i oni głosili tym Sodomitom. I oni ich zaślepili owego wieczora na Słowo. Lecz przypomnijcie sobie, tam był ktoś i oni mieli swój znak — ten obcy był wśród nich. Spójrzcie na Lota. Lot siedział w bramie i powiedział: „Moi panowie.” A żył w taki sposób! On powiedział: „Chodźcie do mego domu.” Oni odrzekli: „My będziemy spać na ulicy.” Co za dom! Lecz skoro tylko Abraham... Oni powiedzieli: „Dlatego właśnie przyszliśmy. Siedzimy tutaj obok ciebie.”

Tak właśnie jest. Żyj tak, że gdyby Bóg chciał się posłużyć tobą, to On zaraz wie, gdzie ma po ciebie przyjść. Ty jesteś na posterunku, żyjesz czystym życiem przed Bogiem, twoje słowa są szczere, twoje życie jest rzetelne. Do takiego właśnie przychodzą aniołowie. Spójrzcie na Elżbietę i Zachariasza, widzicie szczere i sprawiedliwe chodzenie we wszystkich przykazaniach Pańskich. Tak właśnie chcemy żyć, bo kiedy Bóg będzie gotowy użyć nas, On powie: „To jest Mój lud. Ja mogę czynić z tym zborem to, co chcę. Oni Mi wierzą. Oni stoją na Moim Słowie.” Rozumiecie, tak właśnie pragniecie czynić — żyć tym życiem!

Stwierdzamy zatem, że ten anioł — On powiedział: „Ja tego nie zataję przed Abrahamem. Lecz Ja cię nawiedzę według czasu życia.” Zwróćcie uwagę na to: On go nie nazwał Abramem. On go nazwał „Abrahamem.” Skąd On wiedział, że jego imię zostało zmienione? To właśnie On zmienił mu je. Oczywiście. Zauważcie, nie nazwał jej Sarai, wiecie, S-a-r-a-i. S-a-r-a — „Gdzie jest twoja żona, Sara?” Skąd On wiedział, że on był żonaty? Skąd On wiedział, że on miał żonę, a ona nazywała się Sara?
A Abraham rzekł: „Ona jest w namiocie za Tobą.”

----
Zważajcie, wówczas tak było. Sara była w namiocie — ona tam pozostała będąc dobrze wychowaną. Abraham podejmował tych aniołów. Otóż, a On powiedział: „Ja cię nawiedzę.”
A sara przysłuchiwała się. I ona się zaśmiała w kułak, mówiąc sobie: „Ja, stara kobieta, taka stara, jaką ja jestem, a tam jest mój pan, również stary, a mówi, że będziemy znowu przeżywać rozkosz jako mąż i żona?” I ona się śmiała. A ten anioł, będąc odwrócony do niej Swoimi plecami, powiedział: „Dlaczego się Sara śmiała?”
Pamiętajcie, to był ostatni znak, który otrzymało nasienie, względnie sam Abraham, co jest przedobrazem kościoła — był to ostatni znak, który on otrzymał. Ze wszystkich innych znaków, które on otrzymał, to był ostatni znak, zanim Sodoma została zgładzona. Czy się to zgadza? Ostatni znak!

----
Co to było? Bóg przygotowywał Sarę i Abrahama, żeby mogli otrzymać obiecanego syna. To wskazuje na to, że następną rzeczą po manifestacji tego anioła Bożego, Ducha Świętego, pokazującego Swój ostatni znak — następną rzeczą będzie, że to śmiertelne przyoblecze się w nieśmiertelność i zostaniemy porwani w powietrze, by się spotkać z obiecanym Synem, z królewskim nasieniem Abrahama. Chwała Bogu! Alleluja! „Albowiem zostaniemy przemienieni w jednej chwili, w mgnieniu oka, i zostaniemy razem zachwyceni, by się z Nim spotkać na powietrzu. I tak zawsze będziemy z Nim” — z obiecanym synem. Alleluja!

Przeczytaj cały rachunek w...
Jahwe-Jireh cz.2.

Wiarą powołany będąc Abraham, usłuchał Boga, aby poszedł na ono miejsce, które miał wziąć za dziedzictwo i wyszedł, nie wiedząc, dokąd idzie.

Hebrajczyków 11:8