Er verschijnt een zwaard. Sabino-canyon.

Supernatural Book 6.
Beschikbaar vanaf.



Supernatural
Christian Books.
(Engels)

Vertaalde uit...
Supernatural Book 6.

Terugkerend naar Tucson, Bill [Branham] nam een broodnodige rust. Hij voelde nog steeds de druk van onzekerheid in zijn borst, hem knijpen zoals een os een cowboy zou kunnen knijpen tegen de zijkant van een stal. Hij kon het wegduwen, maar het kwam altijd terug. Op een ochtend, kort nadat hij terugkwam uit Phoenix, hij werd vroeg wakker en lag in bed na te denken over zijn toekomst, zich afvragend waarom de Heer hem naar het westen had gestuurd. In gedachten bekeek hij zijn recente visioen over enkele engelen die naar hem toe komen in de vorm van een piramide. Het visioen was begonnen met een explosie.

Hoe kon iemand zo’n machtige ontploffing overleven? En toch had hij Jozef naar hem horen roepen. Wat betekende het? Als de Heer van plan om hem snel naar huis te nemen naar de hemel, hij zou moeten regelen voor zijn kerk om te zorgen voor zijn gezin. Misschien konden ze zijn familie een pensioen toekennen. Billy Paul was bijna 28 jaar oud en kon voor zichzelf zorgen, maar Bill maakte zich zorgen om de rest van zijn familie omdat ze volledig van hem afhankelijk waren om te overleven.

Zachtjes hoorde hij een stem in zijn hoofd zeggen:
“Ga naar de Sabino-kloof.”

Hij sloeg zijn ontbijt over, verliet het appartement en reed naar de noordelijke rand van Tucson waar de Catalina Mountains abrupt oprezen, het stoppen van de stad zich verder verspreidt in die richting. Hij volgde de weg naar het oosten, parallel aan de bergen dat straalde als koper in de ochtendzon. Talloze canyons snijden in deze bergketen. Een van deze canyons was nu een nationaal park. Bill ingevoerd Sabino canyon en reed zijn auto noorden de smalle weg op die de Sabino-kreek volgde.

Tijdens de wintermaanden stond er veel water in de kreek, gevoed door sneeuw die smelt van de hellingen van de berg Lemmon. Het water stroomde van het ene zwembad naar het andere, soms stromend over rotsblokken, en soms om hen heen, en bewatert een verscheidenheid aan bomen - platanen, populieren, wilgen, essen en walnotenbomen. Eerst was de kreek aan de oostkant van hem (rechts van hem), maar in iets meer dan een mijl stak hij negen keer de kreek over door smalle bruggen van steen en beton, eindigend met de kreek aan zijn linkerhand. Al snel splitste de weg zich van de kreek en klom een paar honderd meter omhoog, eindigend op een parkeerplaats voor de wandelpaden.

Bill nam het pad dat de oostelijke canionmuur gevolgd. Hij was nu boven de bomen en luisterde naar het gekibbel van territoriale vogels onder hem. Van ergens op de kliffen boven, een duif kirde aan zijn partner. De westelijke helling van de Sabino canyon ving zonlicht op, maar langs de oostelijke helling liep Bill in de schaduw van de enorme kliffen die boven hem uittorende.

-----
Na ongeveer 20 minuten wandelen, kwam Bill bij een paar steile rotswanden - een groep tussenliggende bergen die ver onder de bovenste kliffen stonden, toch nog een lange manieren boven de bodem van de canyon. Hij klom de dichtstbijzijnde butte, en stopte om uit te rusten op een relatief vlakke plaats nabij de top.

Een paar rotskolommen staken nog steeds ver boven hem uit, maar voor zijn doel was deze plek de hoogste die hij wilde beklimmen. Hij zag een hert lopen langs een wildpad op de helling onder hem. Bill stond roerloos en keek toe terwijl het hert stopte, hief zijn hoofd op en luisterde naar het geluid van gevaar. Het enige geluid dat Bill kon horen, was het zwakke kabbelen van de stroom vermengd met de lage adem van een lichte bries. Plotseling kwam er een windvlaag blies zijn hoed af, die een paar voet rolde voordat hij in de greep van een ocotillo-plant viel. Geschrokken door deze beweging, schoot het hert op de vlucht.

Bill pakte zijn hoed en knielde naast de ocotillo om te bidden. De ocotillo is een struik, maar heeft geen centrale stam; in plaats daarvan komen de takken allemaal omhoog vanuit een centraal punt op de grond. De takken zijn bedekt met bladeren en elk blad verbergt een doorn van 2,5 cm lang. De ocotillo is een familielid van de doornige plant in Israël dat lang geleden een Romeinse soldaat een doornenkroon weefde om op het hoofd van Jezus Christus te plaatsen op de dag dat Hij werd gekruisigd.

Hij zette zijn Bijbel op de grond, Bill draaide zijn hoofd naar de oostelijke kliffen, hief zijn handen boven zijn hoofd en bad hardop, “O Heer, wat betekent die explosie in het laatste visioen dat U me gaf? Betekent het mijn dood? Ik ben niet bang om te sterven, maar ik moet het weten zodat ik mijn gezin kan voorbereiden. Als je me snel naar ‘huis’ gaat brengen, laat het hier gebeuren waar niemand mijn lichaam zal vinden. Misschien op een dag Je kon laten Joseph vind mijn Bijbel liegen hier.”

Plotseling voelde hij iets stevigs zijn rechterhand aanraken. Instinctief grepen zijn vingers het voorwerp vast, en hij keek om te zien wat het was. Hij was verbaasd toen hij een tweesnijdend zwaard in zijn hand zag genesteld, het mes wijst naar de hemel. Hij liet zijn hand zakken om hem nauwkeurig te onderzoeken. De handbeschermer zag eruit als goud en het handvat leek op parel. De zon was net genoeg opgekomen om door een zadel te schijnen in de oostelijke horizon van de canyon en de vloed van heldere stralen deed het lemmet van het zwaard glinsteren als gepolijst zilver. De snijkanten zagen er vlijmscherp uit. Bill voelde een mengeling van aantrekking en afstoting voor dat korte, tweesnijdende mes. Hij was altijd bang geweest voor een zwaard en hij was blij dat hij niet in die dagen leefde toen zwaarden soms werden gebruikt om geschillen te beslechten.

“Dit is vreemd,” zei hij, terwijl hij het mes door de lucht zwiepte. “Het voelt net zo echt als alles wat ik ooit in mijn hand heb gehouden. Ergens bij mij in de buurt is dezelfde God die een ram voor Abraham schiep, dezelfde die die eekhoorns voor mij heeft gemaakt in Indiana en Kentucky. Nu heeft Hij dit zwaard geschapen. Maar wat moet ik ermee? Ik weet dat koningen hun zwaarden gebruikten om helden te ridderen. Misschien betekent dit dat ik mijn handen op iemand moet leggen en wijden hem tot predikant.”

Hij was stomverbaasd toen hij een stem hoorde rommelen uit de hoogten van de canyon, “Het is het zwaard van de Koning!”
“Maar waarom zou je me het zwaard van een koning laten zien?” vroeg Bill, nog steeds onzeker.

“Niet ‘een’ koningszwaard”, antwoordde de stem, het artikel benadrukken; “Het is ‘HET’ zwaard van de koning!” In een flits van zonlicht verdween het zwaard. Hoewel Bills hand nu leeg was, was zijn hart vol. Nu begreep hij het. God is de Koning, en het zwaard van de Koning is Zijn Woord - de Bijbel, het kompas dat Bill gebruikte om zijn leven te leiden; zijn absoluut waarop hij zijn eeuwige bestemming had gezet. Terwijl zijn bonzende hart tot een normaal tempo vertraagde, hij voelde de Heer zachtjes tot hem spreken, als een stem in zijn hoofd die zegt: “Wees niet bang voor de dood. Dit is de derde trekkracht van uw bediening.”

Hij pakte zijn Bijbel en rende terug naar zijn auto, juichend van vreugde dat weergalmde tussen de gouden muren van de kloof. Nu was hij ervan overtuigd dat het visioen van engelen betekende niet dat hij zou sterven - althans nog niet. God had iets meer voor hem om eerst te bereiken.

Vertaalde uit...
Supernatural Book 6.

Want het Woord Gods is levend en krachtig, en scherpsnijdender dan enig tweesnijdend zwaard, en gaat door tot de verdeling der ziel, en des geestes, en der samenvoegselen, en des mergs, en is een oordeler der gedachten en der overleggingen des harten.

Hebreeën 4:12