Zielen die in de gevangenis zijn, nu.

William Branham.

Lees het volledige rekening in...
Zielen die in de gevangenis zijn, nu.

En eens toen ik op jacht was - wat mijn tweede natuur schijnt te zijn, ik houd van jagen. Ik was buiten aan het jagen met een jongen, Jim Poole, een fijne kerel. Ik geloof dat zijn jongen hier naar de gemeente komt, kleine Jim. Een fijn gezin; ik ken de Pooles. Jimmy en ik sliepen en woonden samen sinds wij kleine schooljongens waren... Wij schelen ongeveer zes maanden met elkaar in leeftijd. Jimmy liet zijn geweer afgaan en schoot mij van dichtbij door beide benen heen, met een geweer. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht en ik lag daar te sterven. Er was geen penicilline of niets in die dagen. Ze hadden een rubber laken onder mij gelegd en ik wist die nacht dat ze mij de volgende morgen zouden opereren. Ze maakten de wond schoon en grote stukken opgezet vlees moesten ze met de schaar afknippen, en ik moest een man zijn handen vasthouden,... ze moesten mijn handen loswringen van zijn polsen toen ze klaar waren. Ik schreeuwde en huilde terwijl ik mij zo vasthield, toen zij dat stuk van mijn been wegsneden. Ik was veertien jaar oud, nog maar een jongen.

Die nacht probeerde ik te gaan slapen en zij... Ik werd wakker en er spatte iets; het was bloed, bijna twee liter denk ik, dat uit mijn aderen was gestroomd. Ze namen een röntgenfoto en ze zeiden dat het schot zo dicht bij die slagader lag langs beiden kanten, dat er maar een schrammetje nodig zou zijn om ze doormidden te snijden of ik was beginnen te bloeden. “Wel”, dacht ik, “dit is mijn einde”. Ik deed mijn handen zo naar beneden en deed ze omhoog en het bloed liep zo van mijn handen af; het was mijn eigen bloed waar ik in lag. Ik riep - ik drukte op de bel. De zuster kwam en ze dweilde het gewoon op met handdoeken, want er was niets wat ze konden doen.

De volgende morgen, onder die uitputtende omstandigheden (Ze gaven toen geen bloedtransfusies in die dagen weet u) opereerden ze me. Ze gaven mij ether. En toen ik... Die oude ether - ik geloof dat u zich dat wel herinnert, dat oude verdovingsmiddel. En onder die ether, toen ik bijkwam... Ik kwam bij van die ether na acht uur. Ze moesten mij zoveel geven, en ze dachten dat ik niet meer bij zou komen. Ze konden mij niet wakker krijgen.
-----

Toen ik uit die ether bijkwam, was er iets wat mij overkwam. Ik heb altijd geloofd dat het een visioen was. Omdat ik zo zwak was, dachten ze dat ik stervende was. Ze huilde. Toen ik mijn ogen opende om te kijken, kon ik haar horen spreken en toen viel ik weer in slaap. Ik werd twee of drie keer wakker. Toen kreeg ik een visioen, daarna... en ongeveer zeven maanden later moest ik terugkomen om schrootresten en vuile jachtkleren uit mijn benen te laten weghalen, die de dokter niet had gevonden. Ik had bloedvergiftiging gekregen in beide benen, welke opgezwollen waren en eens zo dik waren geworden en men wilde beide benen bij de heupen amputeren. En ik zei: “Nee, doe het dan nog maar wat hoger en haal het er tot hier af”. Ik kon dat gewoon niet verdragen. Dus tenslotte voerden dokter Reader en dokter Pearl uit Louisville, de operatie uit en sneden erin ze namen het eruit; en vandaag heb ik wonderbare benen door Gods genade.

In die tijd nu, toen ik dit visioen had dacht ik dat ik was overgegaan van dit leven in de kwelling. En zeven maanden later, hier in het Clark County Memorial Hospital, kreeg ik de tweede operatie. Toen ik die keer bijkwam, dacht ik dat ik ginds in het westen stond. Ik had weer een visioen en er stond een groot gouden kruis in de lucht, en de heerlijkheid des Heren stroomde vanaf dat kruis. Ik stond zo met mijn handen uitgestrekt en die heerlijkheid viel in mijn borst. En het visioen verliet mij. Mijn vader stond daar naar mij te kijken, toen het visioen kwam.

Ik heb altijd gevoeld... Al de mensen die mij al deze jaren kennen, weten dat ik altijd naar het westen heb willen gaan. U weet hoe het is. Er is altijd iets geweest om naar het westen te gaan. Maar omdat een astroloog mij eens hetzelfde zei, dat ik naar het westen zou gaan... Toen de sterren hun baan kruisten enzovoort, werd ik geboren onder dat teken, en ik zou nooit een succes zijn in het oosten, ik zou naar het westen moeten gaan. En vorig jaar vertrok ik naar het westen om te vervullen wat een leven lang mijn wens is geweest, om dat te doen.
-----

Nadat het visioen mij trof, en ik zo zwak was door al dat bloedverlies, dacht ik dat ik wegzonk in een eindeloze eeuwigheid. Velen van u hebben mij dit eerder horen vertellen - ik zonk weg in een eindeloze eeuwigheid. Eerst ging ik door iets wat op wolken leek en toen door duisternis en ik zonk dieper, dieper, dieper. Weldra weet u, kwam ik in de sferen van de verlorenen. En ik schreeuwde daar en ik keek en alles, er was gewoon geen einde aan. Ik zou nooit meer kunnen ophouden met vallen - het leek wel alsof ik eeuwig zou vallen - er was geen stoppen aan, nergens.

Wat was dat toen een verschil met het visioen wat ik hier niet lang geleden had, toen ik met die mensen in de heerlijkheid was; [Dood. Wat dan?] wat een tegenstelling. Maar in deze schreeuwde ik, terwijl ik viel, tenslotte om mijn vader. Omdat ik nog maar een kind was, deed ik dat natuurlijk. Ik schreeuwde om mijn vader, maar mijn vader was daar niet. Ik schreeuwde om mijn moeder; “Laat iemand mij opvangen!” Maar er was daar geen moeder. Ik viel maar door. Ik schreeuwde toen tot God; en God was daar niet. Er was daar niets.

Na een poosje hoorde ik het meest klagelijke geluid dat ik ooit gehoord heb. Het was een allervreselijkst gevoel. Er is geen manier - zelfs een letterlijk brandend vuur zou hierbij vergeleken een genoegen zijn. Nu, deze visioenen zijn nooit fout geweest. Het was gewoonweg een van de meest verschrikkelijke gevoelens die ik ooit had. Ik hoorde een geluid dat klonk als een soort spookgeschiedenis. Toen dat gebeurde zag ik wat komen en het waren vrouwen en zij hadden groen spul... je kon alleen maar hun gezichten zien en ze hadden groen spul onder hun ogen. Hun ogen zagen eruit alsof... Zo naar achteren doorlopend, zoals de vrouwen hun ogen tegenwoordig verven. Zo naar achteren, en men zag alleen maar hun ogen en gezicht en zij deden van: “Oeh, oeh, oeh, oeh”. O, ik schreeuwde het uit: “O, God wees mij genadig, heb genade, o God. Waar bent U! Als U mij slechts laat teruggaan en laat leven, dan beloof ik U een goede jongen te zijn”. Nu, dat is het enige wat ik kon zeggen. God weet het, en op de Dag des Oordeels zal Hij mij voor die verklaring oordelen. Dat is wat ik zei: “Here God, laat mij teruggaan en ik zal U beloven dat ik een goede jongen zal zijn”.

Toen ik aangeschoten werd, had ik leugens verteld. Ik had praktisch alles gedaan wat er maar gedaan kon worden. Het enige wat ik zei... Ik zou even goed maar schoon schip kunnen maken, terwijl ik hier nu ben. Terwijl ik naar beneden keek en zag dat ik bijna in tweeën geschoten was... Ik zei: “God wees mij genadig. U weet dat ik nooit overspel heb gepleegd”. Dat is het enige wat ik tot God kon zeggen. Ik had nooit Zijn vergeving aanvaard en al deze dingen. Ik kon alleen maar zeggen: “Ik heb nooit overspel gepleegd”. Toen brachten ze mij daarheen en toen ik daarin was, schreeuwde ik: “God wees mij genadig. Ik zal een goede jongen zijn, als U mij maar terug laat gaan,” want ik wist dat er ergens een God was. En zo help mij - deze vermoeide schepsels overal rondom - Ik was nog maar een nieuwkomer. Het meest afschuwelijke, vreselijke, ongoddelijke gevoel in die... Het zag eruit als hele grote ogen, grote wimpers zo naar voren en doorlopend naar achteren als bij een kat. Zo naar achteren, met groen spul erop alsof het wegkankerde of zoiets en ze deden maar van: “Oeh, oeh, oeh”. O, wat een gevoel!

Toen in een ogenblik tijd... was ik weer teruggekomen tot het natuurlijke leven. Die zaak heeft mij zorgen gebaard. Ik heb gedacht: “O, laat het zijn dat ik nooit naar zo'n plaats ga. Dat geen enkel menselijk wezen ooit naar zo'n plaats zal hoeven gaan.” Zeven maanden later had ik het visioen dat ik in het westen stond en zag ik dat gouden kruis op mij neerdalen. En ik wist dat daar ergens de sferen van de verdoemden waren.

Ik heb er nooit al teveel aandacht aan besteed, tot ongeveer vier weken geleden. Mijn vrouw... Ik heb er nooit in deze zin aan gedacht. Ongeveer vier weken geleden gingen mijn vrouw en ik naar Tucson om boodschappen te doen. Terwijl wij daar zaten... Wij gingen op de begane grond naar binnen en daar stond een stel van die verwijfde jongens en zij hadden hun haar opgekamd (Weet u, zoals die vrouwen doen) en met een `pony' zo naar voren gekamd, en van die hele lange broeken aan, een soort van beatniks, geloof ik, of hoe u ze ook noemt. Ze waren daarbinnen en iedereen keek naar ze. Hun hoofden waren zo groot zoals bij die vrouwen die van die “waterhoofd-kapsels” dragen, weet u. En zij waren daar.
----

Dus ik ging naar boven en ik ging zitten en toen ik het deed - er was daar een roltrap, (het was in J.C.Penny's warenhuis) en die roltrap bracht de mensen naar boven. Ik werd werkelijk wee in mijn maag toen ik die vrouwen naar boven zag komen; jong, oud, en onverschillig, gerimpeld, jong en op elke manier, met die kleine shorts aan; hun smerig lichaam en die sexy geklede vrouwen met zulke geweldig grote hoofden kwamen naar boven. Eén, die met die roltrap naar boven kwam, liep precies op mij af, regelrecht naar waar ik was gaan zitten in een stoel. Ik zat daar met mijn hoofd omlaag,

en ik keerde mij om en ik keek. En een van hen die de trap opkwam sprak Spaans tegen een andere vrouw - zij was een blanke vrouw, die sprak tot de Spaanse vrouw. En toen ik keek, was ik plotseling veranderd. Ik had dat daar eerder gezien. Haar ogen (U weet hoe de vrouwen dat nu doen, ze verven hun ogen als een kat.) weet u, maken ze zo op, en ze dragen kattebrillen en alles, weet u, met de ogen zo omhoog en dat groene spul onder hun ogen. Daar was datgene wat ik gezien had toen ik een jongen was. Daar was die vrouw, helemaal precies. Ik werd gewoon helemaal als verlamd en ik begon rond te kijken en daar waren die mensen aan het mompelen, weet u, bezig over de prijzen en dergelijke in het gebouw.

Het leek alsof ik gewoon een ogenblik veranderde. Ik keek en ik dacht: “Dat is wat ik in de hel zag.” Daar waren zij, die kanker. Ik dacht dat het kwam omdat ze in de hel waren, dat ze er zo uitzagen... Een groenachtig blauw onder hun ogen. Hier waren deze vrouwen, groenachtig blauw geverfd, precies zoals het visioen ongeveer veertig jaar geleden liet zien. (Het is ongeveer veertig jaar geleden gebeurd. Ik ben nu vierenvijftig, en toen was ik veertien.) Dus ongeveer veertig jaar geleden en dat is hoe dan ook het getal van het oordeel.
----

Ik dacht toen, terwijl ik die verkankerd uitziende ogen van deze vrouwen bemerkte... Daar waren Spaanse, Franse, Indiaanse en blanken allen tezamen, maar dat héle grote hoofd, weet u, tot een grote haarbos gemaakt met die kammen, de wijze waarop zij het tegenkammen, heel groot en dan naar buiten staand. U weet hoe ze dat doen, hoe ze dat klaarspelen. En toen, samen met die verkankerd uitziende, geverfde ogen, doorlopend als katten ogen en dat gepraat, en daar was ik opnieuw terug in de hel, staande in J.C. Penny's warenhuis! Ik werd zo bang dat ik dacht: “Here, ik ben toch zeker niet gestorven en U hebt mij tenslotte toch nog naar deze plaats laten komen”. En daar, daar waren ze en ze maakten... gewoon zo in het rond... in dat visioen kon u het nauwelijks horen met uw oren, weet u. Slechts dat gemompel en gedoe van de mensen en die vrouwen die de roltrap opkwamen en daar rondwandelen en dat “Oeh-oeh”, en daar waren die groene, vreemd uitziende, droevige ogen.

Lees het volledige rekening in...
Zielen die in de gevangenis zijn, nu.

En gelijk het den mensen gezet is, eenmaal te sterven, en daarna het oordeel;

Hebreeën 9:27